പുഴ

അമ്മേ എന്‍ മുത്തച്ഛനെങ്ങുപോയി?
കുഞ്ഞേ നിന്‍ മുത്തച്ഛന്‍ മരിച്ചുപോയി...
ഈ പുഴ നിന്‍ മുത്തച്ഛനെ കൊണ്ടു പോയി.
അമ്മയെന്നെന്നമ്മ ചൊല്ലിപഠിപ്പിച്ചൊരീപ്പുഴ -
എന്തിനെന്‍ മുത്തച്ഛനെ കൊണ്ടുപോയി?

അരുതരുതുണ്ണീ ഈ വക നീ‍യൊന്നും ചൊല്ലരുത്,
അനശ്വരനാക്കിടാന്‍ സ്വറ്ഗത്തിലേയ്ക്കല്ലോ-
ഈ പുഴ നിന്‍ മുത്തച്ഛനെ കൊണ്ടുപോയി.
ഒരു നാള്‍ എല്ലാരുമീപുഴയിലൂട-
ങ്ങുപോയ് അനശ്വരരായിടേണം.

അന്നു മുതല്‍ക്കു മോക്ഷദായയാം
പുഴയെന്‍ പ്രിയ തോഴിയായി.
ബാല്യത്തിന്‍ കുസൃതിയ്ക്കും,കൌമാരത്തിന്‍
കൌതുകത്തിനും പുഴയെന്‍ പങ്കാളിയായി.
അമ്മയായ്,ഏടത്തിയായ്,
തോഴിയായ് അവളെന്നില്‍ നിറഞ്ഞു നിന്നു.

പ്രവാസത്തിനായ് എനിയ്ക്കു വിട നല്‍കവേ,
എന്നമ്മതന്‍ കണ്ണുപോല്‍ അവളും കലങ്ങിയിരുന്നു.
ഇടവേളകളില്‍ ഞാനോടിയെത്തുമ്പോള്‍
അമ്മയെപ്പോലവളുമെന്നെ മാറോടണച്ചിരുന്നു,
പറയുവാനരുതാത്ത എന്റെ ഗന്ദറ് വ-
സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്കവളൊരു കേള്‍വിക്കാരിയായിരുന്നു.‍

നീണ്ട പ്രവാസത്തിനിടയില്‍
ഒരു നാളെന്നമ്മയ്ക്കരികിലേക്കെത്താനായുള്ള-
യാത്രയ്ക്കിടയിലെവിടെയോ ഒരുച്ചഭാഷിണി-
കുരയ്ക്കുന്നു, പുഴകള്‍ മരിയ്ക്കുന്നു....
ആത്മാവു നശിയ്ക്കുന്നു....

മോക്ഷദായയാം പുഴ മരിയ്ക്കുന്നെന്നോ..
വിഢ്ഢികള്‍ ഇവറ്ക്കൊന്നും വേറെ വേലയില്ലെ?
ഗറ് വിഷ്ഠയാം എന്‍ മനം ചൊല്ലുന്നതീവക.
പയ്യാരം പറയാനായി ഓടിച്ചെന്ന ഞാന്‍
കണ്ടതോ, മൃതപ്രായയാം എന്‍ പുഴയെ...
എനിയ്ക്കൊത്തുകരയാന്‍ പോലുമിന്നെന്‍
പുഴയ്ക്കുശേഷിയില്ലയെന്നോ...

ഇടിത്തീ വീണതെന്‍ നെഞ്ചിലല്ലോ...
അമ്മേ നിനക്കും മരണമെന്നോ?
എന്നമ്മിഞ്ഞപോലുമിനിയെനിയ്ക്കന്യമെന്നോ...
മോക്ഷമെന്നതിനിയെനിയ്ക്കില്ലയെന്നോ.....